یک تحلیلگر امور حملات انتحاری در ادارهء استخبارات امریکا میگوید، مدارس دینی در مناطق قبایلی سرحد میان افغانستان و پاکستان به فابریکه‌های تولید انتحاریان مبدل شده است. آژانس خبری فرانسه قصهء یک نوجوان افغان را که برای حمله انتحاری آماده شده بود در این گزارش گنجانیده است.
محب الله نوجوان افغان ظاهراً بشاش و هوشیار به نظر میرسد. این پسر پانزده ساله میگوید اگر برایش فرصت مساعد شد میخواهد ورزش کیک بوکسینگ کند.
ولی محب الله در زندان است. طالبان مسلح او را فریب داده و راهی انجام حمله انتحاری کرده بودند، ولی محب الله خودش را به پولیس تسلیم کرده بود و در حال حاضر در زندان جوانان کم سن به سر میبرد.
سوال اینجاست که محب الله چگونه در چنگ طالبان مسلح افتاد؟ پاسخ این سوال میتواند از زنده گی صدها نوجوانی حکایت کند که شکار تبلیغات گروه‌های افراطی شده یا با این خطر مواجه اند.
برای محب الله گفته شده بود حمله انتحاری کوتاه ترین راه رسیدن به بهشت است. برایش کمربند انتحاری داده شده بود تا در ولسوالی ارغنداب کندهار خودش را منفجر ساخته راهی جنتی شود که در آن جویهای شیر و عسل جاری اند.
محب الله به خبرنگار فرانس پرس در قندهار گفته است: " به من گفته شد واسکت را بپوشم و خود را انفجار بدهم، در وقت انفجار درد را احساس نخواهم کرد و مستقیماً به جنت خواهم رفت. "
این قصه محب الله شاید بیانگر قصهء تلخ صدها طفل دیگر افغان باشد که به اشکال مختلف قربانی جنگ میشوند.
خبرنگار فرانس پرس مینویسد، محب الله در چوکی زندان خیلی ناراحت نشسته بود، لباس سبز مخصوص زندانیان را بر تن و کلای قندهاری بر سر داشت. این پسر نوجوان در یک مدرسه پاکستان درس میخواند، در همانجا تعلیمات انتحاری کسب کرده و برای حمله بر دفتر ولسوالی ارغنداب آماده شده بود.
او میگوید برای رسیدن از مدرسه‌اش به ارغنداب راه درازی را پیمود، چندین شب در بانت موتر میخوابید تا آنکه به ارغنداب رسید.
جوانان یا نوجوانانی که برای حملاتی انتحاری فرستاده میشوند گاهگاه قبل از انجام حمله دستگیر میشوند یا خودشانرا تسلیم نیروهای امنیتی میکنند.
آنها یک ادعای مشترک دارند و آن اینکه تعلیمات انتحاری را در مدارس پاکستان فرا گرفته اند.
عزیزالله یک نوجوان دیگر افغان است که قصه مشابه با حمیدالله دارد میگوید:
" من در مدرسه درس میخواندم و در آنجا یکروز مرا نزد یک قوماندان طالب بردند، در آنجا برایم واسکت انتحاری داده و مرا به افغانستان فرستادند. در روز حمله برایم گفتند امریکایی‌ها که نزدیک شدند خود را انفجار بده و خودشان در یک کنج پنهان شدند. همان بود که نیروهای امنیتی مرا دستگیر کردند. "
فرانس پرس از قول براین ویلیمز یک تحلیلگر امور حملات انتحاری مرکز استخبارات امریکا مینویسد، مدارس مناطق قبایلی فابریکه‌های تولید انتحاریان اند و افغانستان برای مسدود شدن آنها تلاشهای ناکام داشته است.
به گفته این تحلیلگر، والدینی که اطفال شانرا به مدارس پاکستان میفرستند نمیدانند که پسران‌شان برای حملات انتحاری آموزش می بینند.
عبدالرشید وزیری تحلیلگر امور سرحدات و قبایل در مورد فعالیت این مدارس میگوید:
" در بلوچستان و وزیرستان چنین مراکز موجود اند که بر اعلی چنین فعالیت های دارند و آی اس آی افراد ماهر و تجربه داری را برای تبلیغات در این مدارس گماشته است. "
ولی حکومت و استخبارات پاکستان این ادعاهای جانب افغانستان را با شدت رد میکند اما به نوشته فرانس پرس این واقعیت است که از اطفال در جنگ افغانستان همچو میزاییل‌ها استفاده میشود.
ماه گذشته یک پسر ۱۲ ساله که برای انجام حمله انتحاری به ننگرهار فرستاده شده بود به نیروهای امنیتی تسلیم شد.
این طفل به رسانه‌ها گفت، برایم گفته شده بود که کفار را بکشم و زمانیکه برای حمله به قرارگاه عساکر رفتم دیدم که همه ایستاده و نماز میخواندند، به همین سبب از عمل‌ام پشیمان شده و خود را تسلیم کردم.
هیومن رایتس واچ یا سازمان نظارت از حقوق بشر میگوید، استفاده از اطفال و نوجوانان جنبه وحشتناکی دیگر از جنگ طولانی در افغانستان است. اطفال باید به مکتب بروند و با خانواده‌های شان در امن زنده گی کنند.
خبرنگار آژانس خبری فرانسه که در سپین بولدک به خانه محب الله رفته بود از قول مادر او نوشته که با اشکهای جاری میگوید پسرش حتی از موش می ترسید چگونه امکان دارد که او میخواست حملهء انتحاری کند؟
