خبرنگار:- شنونده های عزیز برنامه مربای مرچ همطور که خود تان می فامین ده ای وقت ها مود مود موتر های کروزین است از رهبرها گرفته تا وزیرا و وکیل ها معین ها و رییس ها و والی ها، قاچاقبرها و تاجرا همه خوش دارند که زیر پای شان یک عراده موتر کروزین باشه. ده برنامه ای هفته فرصت یافتیم که با یکی ازهمی کروزین ها مصاحبه داشته باشیم با ای که کمی قارهم است تشریف خوده آوردن و با ما اینه مصاحبه می کنه خوب کروزین جان مانده نباشی؟
موتر:- چی میگی سوالایته پرسان کو
خبرنگار:- اگه اول ده مورد خود گپ بزنی که ده کجا به دنیا آمدی و چه قسم؟
موتر:- همطور که می فامین مه ده جاپان به دنیا آمدیم مه یک موتر بسیار لوکس هستم مره همگی خوش دارن مره شتر کوهستان میگن گیر کومکیمه که بزنی عین سربام بالا میشم قیمت یکدانه مه دو برابرمعاش عمر یک مامور است به شرط که او مامور دو بار زنده گی کنه و هر بار یک صد بیست سال.
وقتی به اوغانستان آورده میشم قوماندان ها و وزیرها و کیل ها و قاچاقبرها مره صاحب میشن و شیشای مام فلم می گیرند که نزدیک است دلم بکفه.
از طرف دگه از مه سوی استفاده های هم می کنن و وقتی که ده مه سوار شدن هیچ کسه ده سرک نمی بینن ده داخل مه سلاح و آدم های انتحاری ره حمل می کنن ده زیر شکمم پودر و چرسه پت می کنن و از یک ولایت به دگه ولایت انتقال میتن و وقتی گیر هم میاین نام مه بد است که از یک کروزین مواد مخدر گیر آمد.
خبرنگار:- خودت زیاتر ده کشور های دگه خوش هستی یا ده اوغانستان؟
موتر:- ولا ده اوغانستان هم خوش هستم و هم نیستم از خاطری خوش هستم که از ترافیک گرفته تا پولیس و مردم عام از مه می ترسن و همی که می بینن با غروفیش تیر میشم راه ره ایلا می کنن و خوده گوشه می کنن که زیر تایرم نشن یا خاکبادم ده سرک پت شان نکنه تکر هم که می کنم کیست که مره ملامت کنه.
اما خوش به خاطری نیستم که می بینم کسی مره می دوانه و ده مه شیشته که یک روپه هم ارزش نداره.
خبرنگار:- ده آخر پیامت به صاحبایت چی است؟
موتر:- چی بگویم سر مه هر چی می کنن بکنن هر کاری ره که سرم انجام میتن بتن فقط به نظافت مه توجه کنن بیرون مه هر روز می شوین اما از داخل بوی گرفتیم حتی ده سویچ بوردیم نصوار شانه تف می کنن چی کنم دگه اینحالی شما بگویین.
خبرنگار:-خوب کروزین جان از ای که وقتته ده اختیار ما ماندی تشکر
موتر:- زنده باشی مام برم که وقت نام خوردن صاحبم است که از دفتر تا هوتل کرینا برسانمش
خبرنگار:- خدا حافظ کروزین جان
موتر:- خدا حافظ
موتر:- چی میگی سوالایته پرسان کو
خبرنگار:- اگه اول ده مورد خود گپ بزنی که ده کجا به دنیا آمدی و چه قسم؟
موتر:- همطور که می فامین مه ده جاپان به دنیا آمدیم مه یک موتر بسیار لوکس هستم مره همگی خوش دارن مره شتر کوهستان میگن گیر کومکیمه که بزنی عین سربام بالا میشم قیمت یکدانه مه دو برابرمعاش عمر یک مامور است به شرط که او مامور دو بار زنده گی کنه و هر بار یک صد بیست سال.
وقتی به اوغانستان آورده میشم قوماندان ها و وزیرها و کیل ها و قاچاقبرها مره صاحب میشن و شیشای مام فلم می گیرند که نزدیک است دلم بکفه.
از طرف دگه از مه سوی استفاده های هم می کنن و وقتی که ده مه سوار شدن هیچ کسه ده سرک نمی بینن ده داخل مه سلاح و آدم های انتحاری ره حمل می کنن ده زیر شکمم پودر و چرسه پت می کنن و از یک ولایت به دگه ولایت انتقال میتن و وقتی گیر هم میاین نام مه بد است که از یک کروزین مواد مخدر گیر آمد.
خبرنگار:- خودت زیاتر ده کشور های دگه خوش هستی یا ده اوغانستان؟
موتر:- ولا ده اوغانستان هم خوش هستم و هم نیستم از خاطری خوش هستم که از ترافیک گرفته تا پولیس و مردم عام از مه می ترسن و همی که می بینن با غروفیش تیر میشم راه ره ایلا می کنن و خوده گوشه می کنن که زیر تایرم نشن یا خاکبادم ده سرک پت شان نکنه تکر هم که می کنم کیست که مره ملامت کنه.
اما خوش به خاطری نیستم که می بینم کسی مره می دوانه و ده مه شیشته که یک روپه هم ارزش نداره.
خبرنگار:- ده آخر پیامت به صاحبایت چی است؟
موتر:- چی بگویم سر مه هر چی می کنن بکنن هر کاری ره که سرم انجام میتن بتن فقط به نظافت مه توجه کنن بیرون مه هر روز می شوین اما از داخل بوی گرفتیم حتی ده سویچ بوردیم نصوار شانه تف می کنن چی کنم دگه اینحالی شما بگویین.
خبرنگار:-خوب کروزین جان از ای که وقتته ده اختیار ما ماندی تشکر
موتر:- زنده باشی مام برم که وقت نام خوردن صاحبم است که از دفتر تا هوتل کرینا برسانمش
خبرنگار:- خدا حافظ کروزین جان
موتر:- خدا حافظ
