شعر در قالب های گونا گونی ارایه می شود. هر قالب ظرفی است که برداشت های حسی، عاطفی، فلسفی، اندیشه ها و تفکر شاعر را در خود جا می دهد. شاعران به تناسب مضامین و مضوعاتی که دارند قالب دلخواه خود را بر می گزینند. به همین دلیل یکی غزل سرا می شود، یکی در رباعی سرایی، یکی در قصیده و یکی هم در سرایش شعر سپید و یا نیمایی مهارت می داشته باشد.
البته شعر هر سر زمین در قالب ها و گونه های ادبیی جا می گیرد که شاید در کشورهای دیگر کاربرد نداشته باشد: مثلاً زبان پشتو با لندی، زبان جاپانی با هایکو، زبان اردو و فارسی با غزل، زبان انگلیسی با لیمریک و سانت و شعر عرب با قصیده شناخته می شود.
گاهی این قالب ها به ادبیات سرزمین های دیگر هم می رسد، مثلاً رباعی یا ترانه در آغاز مخصوص فارسی زبانان بوده که بعد ها اعراب آن را تقلید کردند. یا شعر سپید نخستین بار در کشور های انگلیسی زبان پدید آمد در حالیکه امروزه در همهء کشور ها مورد استفاده قرار می گیرد. یک چنین تعامل میان کشور ها وجود دارد.
در این اواخر شاعران جوان افغان به تقلید از هایکوهای جاپانی قطعات کوچکی می سرایند که نامش را هایکواره گذاشته اند. این قالب نوزاد و تعریف ناشده سراینده گان و هوا خواهان زیادی پیدا کرده است. هایکواره ها یا شعر خیلی کوتاه سه مصراعی تقلیدی است از هایکوهای جاپانی. هایکو شعر مخصوص مردم جاپان است که هفده هجا دارد و در سه سطر نوشته می شود. نمونه هایی از هایکوهای جاپانی:
با عبور مار
کمر راست کرد
نرم نرمک، علف
***
گرد یک دریاچه
سپیده دم را انتظار می کشد
هم شکارچی و هم مرغابی
هایکو تصویر یک لحظه و یا شرح یک لحظه است که با هایکواره های دری تفاوت ریشه یی دارند هم از لحاظ درونه و هم از لحاظ تعریف. هایکو بیشتر با زیبایی های طبیعت سر و کار دارد در حالیکه هایکواره ها به عشق، تغنی و حتی مسایل اجتماعی، سیاسی و روانی هم می پردازد. شاید یکی از علل رو آوردن شعرای دری زبان به این قالب کوچک کمی وقت و فرصت کم در سرایش و خوانش شعر های دراز باشد.
نمونه هایی از هایکواره های امان پویامک شاعر جوان افغان:
کودک از درخت آمد پایین
خاطره ء پیر مرد
رفت بالا
***
وقت خشکیدن درخت
هیچ کسی گریه نکرد
غیر از اره
البته شعر هر سر زمین در قالب ها و گونه های ادبیی جا می گیرد که شاید در کشورهای دیگر کاربرد نداشته باشد: مثلاً زبان پشتو با لندی، زبان جاپانی با هایکو، زبان اردو و فارسی با غزل، زبان انگلیسی با لیمریک و سانت و شعر عرب با قصیده شناخته می شود.
گاهی این قالب ها به ادبیات سرزمین های دیگر هم می رسد، مثلاً رباعی یا ترانه در آغاز مخصوص فارسی زبانان بوده که بعد ها اعراب آن را تقلید کردند. یا شعر سپید نخستین بار در کشور های انگلیسی زبان پدید آمد در حالیکه امروزه در همهء کشور ها مورد استفاده قرار می گیرد. یک چنین تعامل میان کشور ها وجود دارد.
در این اواخر شاعران جوان افغان به تقلید از هایکوهای جاپانی قطعات کوچکی می سرایند که نامش را هایکواره گذاشته اند. این قالب نوزاد و تعریف ناشده سراینده گان و هوا خواهان زیادی پیدا کرده است. هایکواره ها یا شعر خیلی کوتاه سه مصراعی تقلیدی است از هایکوهای جاپانی. هایکو شعر مخصوص مردم جاپان است که هفده هجا دارد و در سه سطر نوشته می شود. نمونه هایی از هایکوهای جاپانی:
با عبور مار
کمر راست کرد
نرم نرمک، علف
***
گرد یک دریاچه
سپیده دم را انتظار می کشد
هم شکارچی و هم مرغابی
هایکو تصویر یک لحظه و یا شرح یک لحظه است که با هایکواره های دری تفاوت ریشه یی دارند هم از لحاظ درونه و هم از لحاظ تعریف. هایکو بیشتر با زیبایی های طبیعت سر و کار دارد در حالیکه هایکواره ها به عشق، تغنی و حتی مسایل اجتماعی، سیاسی و روانی هم می پردازد. شاید یکی از علل رو آوردن شعرای دری زبان به این قالب کوچک کمی وقت و فرصت کم در سرایش و خوانش شعر های دراز باشد.
نمونه هایی از هایکواره های امان پویامک شاعر جوان افغان:
کودک از درخت آمد پایین
خاطره ء پیر مرد
رفت بالا
***
وقت خشکیدن درخت
هیچ کسی گریه نکرد
غیر از اره
