«Իմ հետ գալը և խաղալը Հայաստանից լուրջ չի ընդունվի իմ կողմից. դա իմ համար փակ էտապ է», - «Ազատության» հետ զրույցում հայտարարեց հայ գրոսմայստեր Լևոն Արոնյանը:
Ներկայացնում ենք հատված հարցազրույցից.
«Ազատություն». - Ձեր հաղթանակից հետո հատկապես սոցցանցերում նկատվում էր մարդկանց ուրախությունը, միևնույն ժամանակ շատերն էին ցավում, որ Հայաստանը չէիք ներկայացնում։ Եթե շարունակեիք մնալ Հայաստանում, արդյոք այսպիսի հնարավորություն կընձեռվե՞ր։
Լևոն Արոնյան. - Այն ստեղծված իրավիճակում, ոչ, քանի որ ես ոնց որ զգում էի իմ դեմ հարգանքի պակասը, և գիտեք, դա ազդում է մարդու վրա, եթե դու ուզում ես, որ քո նկատմամբ այն վերաբերմունքը չկա, որին դու արժանի ես ու որի համար միշտ պայքարել ես, դու արդեն, եթե թույլ տաս քեզ անարգել, դու էլ չես կարող քեզ հարգել։ Դրա համար ոնց որ այդ պահին դա այն քայլն էր, որին ես պետք է գնայի, որ շարունակեի հաջողությունների հասնել շախմատում և կարողանայի օգտակար լինեի Հայաստանին և հայ ազգին։
«Ազատություն». - Չորս տարի առաջ հայտարարելով Միացյալ Նահանգներ տեղափոխվելու մասին, պնդել էիք, որ հեղափոխությունից հետո շախմատը Հայաստանում անտարբերության է մատնվել, պետական աջակցությունն է խոչընդոտվել։ Ընդդիմախոսներն ասում են՝ այս ոլորտում մեծ օժանդակության մարզադաշտի ու գույքի կարիք չկա, ցանկության դեպքում սովորական շախմատի տախտակի վրա էլ է հնարավոր մարզվել։ Կառավարությունն ի՞նչ պետք է աներ, որ չի արել և կամ չի անում:
Արոնյան. - Դե, գիտեք, ոնց որ պահեր կան, որոնք շատ կարևոր են, ասենք դու պետք է ունենաս լավ մարզիչներ, մարզիկները պետք է իրենց զգան հարգված, իմ կարծիքով, դա կարևոր է, եթե դու ինչ-որ մի բնական հաջողության ես հասնում, դու չպետք է մտածես՝ այս մրցաշարում ես խաղամ, թե չխաղամ, ասենք ինձ կաջակցեն, որ հնարավորություն ունենամ լավ մարզիչների հետ պարապվեմ։ Այդ պահերը քո մտքերում պետք է չլինեն, իմ կարծիքով, եթե դու ուզում ես պայքարես համաշխարհային դիրքերի համար։ Իսկ շախմատում Հայաստանը ունեցել է այն դիրքերը, որոնք կարելի է ասել չի ունեցել Ռուսաստանի պես երկիրը կամ չի ունեցել, շատ-շատ տարբեր երկրներ չեն ունեցել, ինչին մենք հասել ենք փոքր երկիր լինելով։ Ու դրա համար երբ որ դա զգում ես.... ինձ, գիտեք, այդքան կարևոր չի, քանի որ ես միշտ հաջողակ շախմատիստ եմ եղել, միշտ աջակցություն եմ ունեցել մրցաշարերից, իմ գործընկերներն են ինձ միշտ օգնել, բայց ես նկատի ունեմ ավելի շատ այդ բնագավառը։ Եվ երբ որ բնագավառ գալիս են նոր մարդիկ, որոնք ասում են՝ այսօրվանից մենք պետք է որոշենք ինչպես է լինելու, ով է լինելու առաջատարը, մենք պետք է որոշենք՝ որ մարզիչը պետք է լինի, դու մտնում ես մի իրավիճակ, որտեղ ոչ թե կարևորվում է այդ մարդու գիտելիքը, այդ մարդու հաջողությունը, այլ կարևորվում է իր կարողությունները, իր պատրաստությունը՝ դառնալ խոսնակ, դառնալ ինչ-որ մի ձևի ոչ թե շախմատիստ, այլ քաղաքական գործիչ։ Եվ ես քանի որ քաղաքականության մեջ սեր չունեմ մտնելու և կյանքում չեմ ունեցել, իմ համար դա ոնց որ մի քիչ ցավալի էր և հասկացա, որ այսպես է լինելու մեր վերաբերմունքը այդ պահին մեր բնագավառին։ Եվ ավելի լավ է դրա մեջ չլինել, եթե այդ ցանկությունը չունես։
«Ազատություն». - Դուք ո՞ր դեպքում կվերադառնաք և կխաղաք Հայաստանի դրոշի ներքո։
Արոնյան. - Ես, ճիշտն ասած, չեմ պլանավորում, գիտեք, ես այն մարդկանցից չեմ, որ կարծում եմ, որ պետք է գնաս-գաս, փնտրես կամ ես Հայաստանից չեմ հեռացել, որովհետև ուզեցել եմ ինչ-որ լավ կյանք։ Ես Հայաստանից գնացել եմ, որովհետև ուզեցել եմ շարունակեմ իմ աշխատանքը և օգտակար լինեմ իմ շախմատ խաղալով իմ ազգին և իմ հետ գալը և խաղալը Հայաստանից դա լուրջ չի ընդունվի իմ կողմից։ Դա իմ համար փակ էտապ է, բայց ես միշտ էլ աջակցելու եմ և միշտ էլ աջակցելու եմ մեր շախմատիստներին և իմ կյանքի նպատակներից մի մեկն է տեսնել հայ չեմպիոնների և հայ լավ շախմատային թիմի։
