«Ручнікі, вышыванкі, салома, ганчарства — гэта традыцыйная сувэніры, а ў нас — папулярныя. Гадоў дзесяць таму ніхто ж ня ведаў, што такое сувэнірны магніт. Былі налепкі, пераводкі. А цяпер у любой кватэры на лядоўні магнітаў процьма.
Пішацца на іх у нас „Беларусь“, назвы гарадоў. На беларускім сувэніры ўсё павінна быць па-беларуску. Гэта мне сказалі яшчэ госьці з Масквы. Ім хочацца пабачыць тут Менск — сталіцу незалежнай дзяржавы. Ня Омск, ня Томск, а Менск. Для такіх турыстаў у нас ёсьць сувэніры зь мясцовым калярытам.
А вось тут у нас сувэніры ўжо ў тым ліку і для беларускага спажыўца. Вось малюнкі Менску, якога такога ўжо няма. Многія ня ведаюць, што гэта было, і вось такім чынам праз такія міні-праекцікі мы даносім людзям інфармацыю пра тое, што было раней. Пра гісторыю, пра культуру.
Для ўсходняга турыста кірыліца — гэта цікава. „Ў нескладовае“ ці „і з кропачкай“ у іх выклікае захапленьне — маўляў, у іх такога няма. На сувэнірным рынку нашу мову трэба актыўна прасоўваць. Гэта на карысьць і нам, носьбітам, і ўсёй краіне, для таго каб паказаць, што мы маем нешта сваё.
Каб рабіць сувэніры зь дзяржаўнай сымболікай, трэба браць дазвол на ўзроўні ўраду. Я гэтага сабе не магу дазволіць. Але калі ўраду трэба будзе — зробім.
Шчасьце — гэта моцная сям’я, любоў, дзеці. Дабро — для мяне шчасьце. Здаровыя бацькі — маё шчасьце. Беларусь — маё шчасьце. Дапрацаваць да пэнсіі, нараджаць дзетак штук пяць-дзесяць, паехаць у вёску, завесьці пчолак і лавіць рыбку — шчасьце.
Я — вольны чалавек. Я магу сабе дазволіць усё што заўгодна. Я працую сам, я размаўляю па-беларуску, гадую дзетак, плачу падаткі і жыву спакойна».
Пішацца на іх у нас „Беларусь“, назвы гарадоў. На беларускім сувэніры ўсё павінна быць па-беларуску. Гэта мне сказалі яшчэ госьці з Масквы. Ім хочацца пабачыць тут Менск — сталіцу незалежнай дзяржавы. Ня Омск, ня Томск, а Менск. Для такіх турыстаў у нас ёсьць сувэніры зь мясцовым калярытам.
Сталкеры Свабоды
Для ўсходняга турыста кірыліца — гэта цікава. „Ў нескладовае“ ці „і з кропачкай“ у іх выклікае захапленьне — маўляў, у іх такога няма. На сувэнірным рынку нашу мову трэба актыўна прасоўваць. Гэта на карысьць і нам, носьбітам, і ўсёй краіне, для таго каб паказаць, што мы маем нешта сваё.
Каб рабіць сувэніры зь дзяржаўнай сымболікай, трэба браць дазвол на ўзроўні ўраду. Я гэтага сабе не магу дазволіць. Але калі ўраду трэба будзе — зробім.
Шчасьце — гэта моцная сям’я, любоў, дзеці. Дабро — для мяне шчасьце. Здаровыя бацькі — маё шчасьце. Беларусь — маё шчасьце. Дапрацаваць да пэнсіі, нараджаць дзетак штук пяць-дзесяць, паехаць у вёску, завесьці пчолак і лавіць рыбку — шчасьце.
Я — вольны чалавек. Я магу сабе дазволіць усё што заўгодна. Я працую сам, я размаўляю па-беларуску, гадую дзетак, плачу падаткі і жыву спакойна».
