Царква Сьвятой Тройцы на гары над вёскай Гергеты (унізе зьлева) схавалася ад сонечных промняў сонца, якія ўжо асьвятлілі гару Казбэк – найвышэйшы пункт ва ўсходняй Грузіі (5033 мэтры).

Пастух вядзе свой статак ўздоўж ракі каля вёскі Хісо. Рака цячэ дастаткова гучна, каб заглушыць шум чатырохкіляграмовага дрона мадэлі «Inspire 2», які выкарыстоўвалі для здымкі гэтага кадру.

Ранішні туман падымаецца над маленькай царквой каля вёскі Ўхаты, што стаіць на Вайскова-Грузінскай дарозе, якая перасякае гэты рэгіён з поўначы на поўдзень.

Старадаўнія абарончыя вежы вырастаюць над вёскай Амало ў Нацыянальным парку Тушэтыі, які мяжуе з Дагестанам і Чачнёй.

Статак авечак ідзе за ранішнім сонцам пасьля таго, як іх выпусьцілі з загарадзі ў Амало. Увечары жывёлы вернуцца ў палон – гэта засьцеражэ іх ад нападу ваўкоў.

Дамы вёскі Ўхаты радуюцца апошнім вячэрнім прамяням сонца каля Вайскова-Грузінскай дарогі.

Рэшткі вёскі-крэпасьці Муцо на вострым горным хрыбце каля мяжы з Чачнёй.

З каменнай вартаўнічай вежы ў каўкаскіх гарах адкрываецца від на перавал Датвіс-Джвары каля вёскі Шатылі.

Помнік расейска-грузінскай дружбы каля Гудауры. На гэтым помніку савецкага пэрыяду прадстаўленыя розныя падзеі з расейскай і грузінскай гісторыі.

Склепы на вяршыні гары, разьмешчаныя ўсяго за кілямэтар ад мяжы з Чачнёй. Калі чума ахапіла гэты рэгіён, заражаных сялян адпраўлялі ў гэтыя каменныя будынкі, каб яны там чакалі сьмерці. Сёньня ўнутры гэтых будынкаў ўсё яшчэ можна ўбачыць парэшткі памерлых людзей.

Крэпасьць Грэмі – архітэктурны помнік, які красуецца пад сонцам на фоне зялёных вінаграднікаў.

Старажытны пячорны манастырскі комплекс Вардзія на поўдні Грузіі.

Нягледзячы на тое, што гэтае месца ахвотна наведваюць турысты, у некаторых пячорах яшчэ жывуць манахі. Іх кельлі аддзеленыя ад турыстаў вяроўкай.

Лягер пастухоў на раўніне цэнтральнай Грузіі. Стрыжку авечак (і аднаго цяляці!) ужо практычна завяршылі.

Бусел зьвіў гняздо на даху царквы ў Баралэты, непадалёк ад Цыхісджвары.

Слуп Кацхі – вапняковыя скала, дзе ўжо 24 гады жыве грузінскі манах, каб «быць бліжэй да Бога». Ежу наверх перадаюць добраахвотнікі з манастыра пад скалой.

Крэпасьць Хэртвісі на вяршыні скалы – адна з найстарэйшых у Грузіі. Калісьці яе, паводле паданьня, абрабавалі войскі Аляксандра Македонскага падчас паходу на Ўсход.

Уплісціхэ – пакінуты каменны горад – адно з самых старажытных паселішчаў Грузіі.

Катэдральны сабор Алавэрды разьмешчаны пасярод вінаграднікаў ва Ўсходняй Грузіі. Манахі гэтага манастыра сьпяваюць песьні пра віно, якое яны самі вырабляюць.

Манастыр Нэкрэсі сярод урадлівай раўніны ўсходняй Кахэтыі.

Манастыр Джвары прачынаецца ад першых прамянёў ранішняга сонца. Адразу пад манастыром злучаюцца плыні дзьвюх рэк – Арагві і Куры. На заднім пляне – горад Мцхэта, старажытная сталіца Грузіі.

Пастухі вядуць свой статак у ціхай сельскай ваколіцы каля Горы.

Батумі у ружовых фарбах сонца, якое апускаецца на мора.

Начны Батумі. Пасьля жорсткай вайны з сэпаратыстамі ў Абхазіі ў пачатку 1990-х гадоў Батумі, які мае менш прывабныя пляжы і не такое чыстае мора, як сэпаратысцкі рэгіён далей на поўнач, пачаў будаваць казыно і хмарачосы, каб прыцягнуць як мага больш турыстаў.

Па іншы бок ад начных клюбаў і нэонавага сьвятла, на гэтым здымку – ціхія зялёныя пагоркі Батумі, сярод якіх стаіць манастыр Сьвятой Тройцы.

Трэці па велічыні горад у Грузіі Кутаісі ціхай імглістай раніцай.

Будынак парлямэнту Грузіі ў Кутаісі. Гэты будынак узьвялі на месцы савецкага мэмарыялу Другой сусьветнай вайны. Падчас зносу ад абломкаў бэтону загінулі жанчына і яе васьмігадовая дачка.

Сярэднявечная фартэцыя Рабат стаіць над шматкультурным горадам Ахалцыхэ, у якім сынагогі, цэрквы ды мячэты разьмешчаны побач адно аднаго.

Малавядомы сярод турыстаў помнік «Хронікі Грузіі» – праца Зураба Цэрэтэлі. Гэты скульптар таксама ёсьць аўтарам помніка расейскаму імпэратару Пятру I у цэнтры сталіцы Расеі Масквы.

Адна з далінаў у няпростым для жыцьця горадзе Чыятура, дзе ўсё яшчэ здабываюць марганцавую руду. Мясцовы завод перапрацоўвае гэты рэдкі мінэрал і адсылае марганец на мэталюргічныя заводы ў Грузіі і за мяжой.

Адна з канатных дарогаў у Чыатуры. Складаная геаграфія гораду калісьці натхніла савецкіх інжынэраў усталяваць сетку канатных дарогаў для транспарту работнікаў да шахтаў і жылых раёнаў.

Гэты вагончык канаткі перавозіць пасажыраў яшчэ з 1954 года.