Мы гаворым гэтак часьцей за ўсё тады, калі выказваем незадавальненьне, напрыклад, сваім не зусім разумным кіраўніком, які загадвае нам выконваць нешта недарэчнае, нешта такое, што супярэчыць лёгіцы.
Здараецца ж гэтак гаварыць і ў сям’і, і ў сябрыне, калі зноў жа не зусім разумны ўчынак блізкага чалавека схіляе нас да празьмерна эмацыйнай ацэнкі ягоных паводзін. Дарэчы, празьмерная эмацыйнасьць – рыса ня вельмі добрая, яна сьведчыць перш за ўсё пра нашу разгубленасьць, а разгубленасьць – гэта слабасьць інтэлекту... Зьвярну ўвагу на псыхалягічную “арытмэтычнасьць” выслоўя. Нават самую маленькую сваю непрыязнасьць да чалавека, ад якога залежым сацыяльна або сямейна, мы інтуітыўна павялічваем ня ў два, ня ў тры і нават ня ў пяць разоў, а сама мала ў дзесяць... 10 – лічба дамінантная ў нашым фальклёры і літаратуры. Не прамінуў яе і Віктар Вальтар у сваім рамане “Роджаныя пад Сатурнам”. Вось як у гэтым, надрукаваным у часопісе “Дзеяслоў”, творы праскія студэнты-беларусы абгаворваюць нечаканы ўчынак студэнта Тугоўскага, які быў “...звольнены са стыпэндыі па ўласным жаданьні”: – І хоць бы, дурань, парадзіўся з “Грамадой”, – сказаў Малевіч, – хоць бы даў магчымасьць замяніць яго кім-небудзь зь іншых, але так, каб для нас засталася яшчэ стыпэндыя... Цяпер жа мы аўтаматычна ўсё згубілі. – Сапраўды, як па прыказцы, – сказаў Тамашэвіч, – адзін дурань у ваду камень кіне, а дзесяць разумных выцягнуць ня могуць... Цяпер нельга зусім нічога зрабіць у гэтай справе... Я запярэчу спадару Тамашэвічу: калі захоўваць спакой, то можна зрабіць шмат чаго разумнага ў любой, нават самай нявыкрутнай справе. І ў прыватным, і ў агульнанацыянальным маштабе нам трэба навучыцца спакою, то бок розуму, і тады, адчуўшы сваю інтэлектуальную самастойнасьць, ня будзем штодня нэрвова ўсклікаць: “Праз адну дурную галаву – дзесяць здаровых баліць!”
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал) Магія мовы: архіў 2005 (2-і квартал) Магія мовы: архіў 2005 (3-і квартал)
Здараецца ж гэтак гаварыць і ў сям’і, і ў сябрыне, калі зноў жа не зусім разумны ўчынак блізкага чалавека схіляе нас да празьмерна эмацыйнай ацэнкі ягоных паводзін. Дарэчы, празьмерная эмацыйнасьць – рыса ня вельмі добрая, яна сьведчыць перш за ўсё пра нашу разгубленасьць, а разгубленасьць – гэта слабасьць інтэлекту... Зьвярну ўвагу на псыхалягічную “арытмэтычнасьць” выслоўя. Нават самую маленькую сваю непрыязнасьць да чалавека, ад якога залежым сацыяльна або сямейна, мы інтуітыўна павялічваем ня ў два, ня ў тры і нават ня ў пяць разоў, а сама мала ў дзесяць... 10 – лічба дамінантная ў нашым фальклёры і літаратуры. Не прамінуў яе і Віктар Вальтар у сваім рамане “Роджаныя пад Сатурнам”. Вось як у гэтым, надрукаваным у часопісе “Дзеяслоў”, творы праскія студэнты-беларусы абгаворваюць нечаканы ўчынак студэнта Тугоўскага, які быў “...звольнены са стыпэндыі па ўласным жаданьні”: – І хоць бы, дурань, парадзіўся з “Грамадой”, – сказаў Малевіч, – хоць бы даў магчымасьць замяніць яго кім-небудзь зь іншых, але так, каб для нас засталася яшчэ стыпэндыя... Цяпер жа мы аўтаматычна ўсё згубілі. – Сапраўды, як па прыказцы, – сказаў Тамашэвіч, – адзін дурань у ваду камень кіне, а дзесяць разумных выцягнуць ня могуць... Цяпер нельга зусім нічога зрабіць у гэтай справе... Я запярэчу спадару Тамашэвічу: калі захоўваць спакой, то можна зрабіць шмат чаго разумнага ў любой, нават самай нявыкрутнай справе. І ў прыватным, і ў агульнанацыянальным маштабе нам трэба навучыцца спакою, то бок розуму, і тады, адчуўшы сваю інтэлектуальную самастойнасьць, ня будзем штодня нэрвова ўсклікаць: “Праз адну дурную галаву – дзесяць здаровых баліць!”
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал) Магія мовы: архіў 2005 (2-і квартал) Магія мовы: архіў 2005 (3-і квартал)
