Пра тое, што нельга браць чужое без запытаньня, ёсьць процьма прымавак. Але гэтым разам мы будзем казаць пра такое чужое, якога нельга ўзяць рукамі.
Ёсьць у мяне адзін знаёмы, які піша расейскамоўныя вершы. Хоць і бацькі, і дзяды яго паходзяць зь Беларусі. Мы як сустрэнемся, дык абавязкова паспрачаемся. Ён мне даводзіць пра вялікую расейскую мову, пра шырокую чытацкую аўдыторыю, пра славутую ўва ўсім сьвеце расейскую літаратуру. Я яму – пра згвалтаваную беларускую гісторыю, пра расстраляных паэтаў, пра сьветлую будучыню айчыннай культуры. Разыходзімся – кожны пры сваім. Колькі разоў даваў сабе слова больш не спрачацца з гэтым чалавекам. Але як толькі, пры чарговай сустрэчы, ён пачынае сваё, дык я абавязкова адкажу.
Неяк сустрэліся ў горадзе на вуліцы. Пытаецца ў мяне пра навіны. Кажу: “Сыс у Менску памёр”. “А хто гэта?” – не разумее знаёмы – вялікі аматар Гумілёва і Брусава – майго суму. Тут мяне зноў панесла. Усялякага нагаварыў. А завяршыў сваю тыраду прымаўкай: чужое ўзяць – сваё згубіць. Ды яшчэ пераклаў для поўнага разуменьня: кто чужого желает, скоро свое потеряет.
Разьвіталіся зноў нэрвова. Калі супакоіўся, згадалася прамоўленая прымаўка. А сапраўды так і бывае: варта ў сваё сэрца пусьціць чужое, як для роднага ў ім не застаецца месца, бо чужое ўзяць – сваё згубіць.
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал) Магія мовы: архіў 2005 (2-і квартал)
Ёсьць у мяне адзін знаёмы, які піша расейскамоўныя вершы. Хоць і бацькі, і дзяды яго паходзяць зь Беларусі. Мы як сустрэнемся, дык абавязкова паспрачаемся. Ён мне даводзіць пра вялікую расейскую мову, пра шырокую чытацкую аўдыторыю, пра славутую ўва ўсім сьвеце расейскую літаратуру. Я яму – пра згвалтаваную беларускую гісторыю, пра расстраляных паэтаў, пра сьветлую будучыню айчыннай культуры. Разыходзімся – кожны пры сваім. Колькі разоў даваў сабе слова больш не спрачацца з гэтым чалавекам. Але як толькі, пры чарговай сустрэчы, ён пачынае сваё, дык я абавязкова адкажу.
Неяк сустрэліся ў горадзе на вуліцы. Пытаецца ў мяне пра навіны. Кажу: “Сыс у Менску памёр”. “А хто гэта?” – не разумее знаёмы – вялікі аматар Гумілёва і Брусава – майго суму. Тут мяне зноў панесла. Усялякага нагаварыў. А завяршыў сваю тыраду прымаўкай: чужое ўзяць – сваё згубіць. Ды яшчэ пераклаў для поўнага разуменьня: кто чужого желает, скоро свое потеряет.
Разьвіталіся зноў нэрвова. Калі супакоіўся, згадалася прамоўленая прымаўка. А сапраўды так і бывае: варта ў сваё сэрца пусьціць чужое, як для роднага ў ім не застаецца месца, бо чужое ўзяць – сваё згубіць.
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал) Магія мовы: архіў 2005 (2-і квартал)
