Будучыня набліжаецца да нас мерным ходам гадзіньнікавае стрэлкі. 2006 год, пра які так багата гавораць і пішуць, апрача новых чаканьняў, старых спадзяванак і вечна маладога страху будзе адметны яшчэ й адным маленечкім юбілеем. Амаль незаўважным на тле афіцыйных пампэзных сьвяткаваньняў. 99 гадоў таму, у траўні 1906-га ў Пецярбурзе ўзьнікла беларуская выдавецкая суполка “Загляне сонца і ў наша ваконца”. Наўрад ці хто ведаў тады, што аптымістычная прыказка стане адным з сымбаляў эпохі, упоравень з назваю газэты “Наша Ніва”.
Загляне сонца і ў наша ваконца – гэта значыць, што ня ўсё яшчэ страчана, што кволы агеньчык спадзеву яшчэ цепліцца пад шэрым покрывам мёртвага попелу. Часам чуеш крыху інакшае выслоўе: будзе й на нашай вуліцы сьвята. Але сьвята ўжо даўно ідзе. Ягоныя зыкі далёка разьлягаюцца ўздоўж праспэкту Пераможцаў, калючымі аскепкамі далятаюць да завулкаў пераможанага глузду. Сьляпіцаю лезе ў вочы з сваёй фальшываю радасьцю, сьмяецца вымучаным сьмехам, ад якога вочы засьціць вільготная смуга. Мае згаданая прыказка й такі варыянт: будзе й на нашым рынку кірмаш. Ці, як цяпер кажуць, базар. Кніжны і школьны, харчовы і славянскі. Пад хрыпатыя выгукі гандляроў ды гоман балагану, дзе дурнаватыя блазны выдыгаюць пад брынканьне старое катрынкі – у хаатычным суплёце гукаў за бесцань прадаецца тое, за што некалі ты гатовы быў аддаць усё самае дарагое, абы толькі сьлізкія тлустыя пальцы не краналі яго.
“Ничего, будет и наше время”, – суцяшаюць браты-славяне. Время даўно надышло, ды толькі час спыніўся на ростані. І цягне маўклівая пакора свой адвечны сызыфаў камень. Дзіўна, але словы суцяшэньня прыходзяць адтуль, скуль іх зусім не чакаеш. Прагматычныя і разважлівыя на першы погляд ангельцы маюць прыказку: it is the darkest before the dawn – ‘самая змрочная часіна бывае перад сьвітаньнем’. Калі гусьцее атрамантавы змрок – значыць, неўзабаве загляне сонца і ў наша ваконца. Нават калі ноч – палярная.
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал)
Загляне сонца і ў наша ваконца – гэта значыць, што ня ўсё яшчэ страчана, што кволы агеньчык спадзеву яшчэ цепліцца пад шэрым покрывам мёртвага попелу. Часам чуеш крыху інакшае выслоўе: будзе й на нашай вуліцы сьвята. Але сьвята ўжо даўно ідзе. Ягоныя зыкі далёка разьлягаюцца ўздоўж праспэкту Пераможцаў, калючымі аскепкамі далятаюць да завулкаў пераможанага глузду. Сьляпіцаю лезе ў вочы з сваёй фальшываю радасьцю, сьмяецца вымучаным сьмехам, ад якога вочы засьціць вільготная смуга. Мае згаданая прыказка й такі варыянт: будзе й на нашым рынку кірмаш. Ці, як цяпер кажуць, базар. Кніжны і школьны, харчовы і славянскі. Пад хрыпатыя выгукі гандляроў ды гоман балагану, дзе дурнаватыя блазны выдыгаюць пад брынканьне старое катрынкі – у хаатычным суплёце гукаў за бесцань прадаецца тое, за што некалі ты гатовы быў аддаць усё самае дарагое, абы толькі сьлізкія тлустыя пальцы не краналі яго.
“Ничего, будет и наше время”, – суцяшаюць браты-славяне. Время даўно надышло, ды толькі час спыніўся на ростані. І цягне маўклівая пакора свой адвечны сызыфаў камень. Дзіўна, але словы суцяшэньня прыходзяць адтуль, скуль іх зусім не чакаеш. Прагматычныя і разважлівыя на першы погляд ангельцы маюць прыказку: it is the darkest before the dawn – ‘самая змрочная часіна бывае перад сьвітаньнем’. Калі гусьцее атрамантавы змрок – значыць, неўзабаве загляне сонца і ў наша ваконца. Нават калі ноч – палярная.
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал)
