Аляксандар Шавель нарадзіўся 14 верасьня 1949 году ў вёсцы Дразды Стаўпецкага раёну Меншчыны ў сям’і вясковых інтэлігентаў. Пасьля заканчэньня юрыдычнага факультэту Белдзяржунівэрсытэту быў разьмеркаваны ў Бярозу. Там і прайшло ўсё ягонае працоўнае жыцьцё.
Пра свайго сябра і паплечніка ў Партыі БНФ і мясцовай суполцы незарэгістраванага праваабарончага цэнтру “Вясна” гаворыць рэдактар грамадзка-палітычнага бюлетэню “Бярозаўскі венік” Тамара Шчапёткіна:
Шчапёткіна: “За яго погляды яму не знайшлося ў дзяржаўнай сыстэме месца, і ён стаў юрыстам-праваабаронцам. Усе цяжкія складаныя справы ён браў на сябе, увесь людзкі боль.
Ён ня проста даваў парады, ня проста афармляў юрыдычныя дакумэнты, ён хадзіў у суды разам з тымі, хто быў пакрыўджаны сыстэмай. Да яго зьвярталіся людзі з Івацэвічаў, зь Белаазёрску, з Драгічына. Ён быў вельмі высакаклясны юрыст, таму часта яны перамагалі ў судах у барацьбе з чыноўнікамі”.
Бярозаўцы гавораць пра Аляксандра Шавеля, што ён дапамагаў людзям да апошняга дня свайго жыцьця, ужо ведаючы пра цяжкую хваробу. Слова разьвітаньня сябры і паплечніка Сержука Русецкага:
Русецкі: “Прафэсіянал і юрыст са шматгадовым стажам, ён, на маю думку, не любіў канфліктаў, а дамагаўся праўды рацыянальнымі довадамі і канкрэтнымі пунктамі артыкулаў законаў і кодэксаў. Амаль да апошняга да яго ішлі па юрыдычную дапамогу людзі.
Суседка, якой ён дапамог адстаяць працоўнае месца ў вэтэрынарнай лякарні і якая, змагаючыся з начальствам, што хавала ў раёне хворую на леўкоз і сухоты жывёлу, амаль штодня шукала яму падтрымку, каб не зьняверыцца. Дзядуля, якому на працягу некалькіх гадоў ніяк не ўдаецца ўладкаваць канфлікт зь сястрой аб падзеле бацькоўскага дому і зямлі вакол яго... Ён любіў гісторыю, быў агностыкам і ня верыў у Бога. Я таксама ня веру, што яго ўжо няма разам з намі”.
Аляксандар Шавель будзе пахаваны 23 лютага на Бярозаўскіх гарадзкіх могілках. У яго засталіся дачка Таня, сын Юра і чацьвёра ўнукаў.
Пра свайго сябра і паплечніка ў Партыі БНФ і мясцовай суполцы незарэгістраванага праваабарончага цэнтру “Вясна” гаворыць рэдактар грамадзка-палітычнага бюлетэню “Бярозаўскі венік” Тамара Шчапёткіна:
Шчапёткіна: “За яго погляды яму не знайшлося ў дзяржаўнай сыстэме месца, і ён стаў юрыстам-праваабаронцам. Усе цяжкія складаныя справы ён браў на сябе, увесь людзкі боль.
Ён ня проста даваў парады, ня проста афармляў юрыдычныя дакумэнты, ён хадзіў у суды разам з тымі, хто быў пакрыўджаны сыстэмай. Да яго зьвярталіся людзі з Івацэвічаў, зь Белаазёрску, з Драгічына. Ён быў вельмі высакаклясны юрыст, таму часта яны перамагалі ў судах у барацьбе з чыноўнікамі”.
Бярозаўцы гавораць пра Аляксандра Шавеля, што ён дапамагаў людзям да апошняга дня свайго жыцьця, ужо ведаючы пра цяжкую хваробу. Слова разьвітаньня сябры і паплечніка Сержука Русецкага:
Русецкі: “Прафэсіянал і юрыст са шматгадовым стажам, ён, на маю думку, не любіў канфліктаў, а дамагаўся праўды рацыянальнымі довадамі і канкрэтнымі пунктамі артыкулаў законаў і кодэксаў. Амаль да апошняга да яго ішлі па юрыдычную дапамогу людзі.
Суседка, якой ён дапамог адстаяць працоўнае месца ў вэтэрынарнай лякарні і якая, змагаючыся з начальствам, што хавала ў раёне хворую на леўкоз і сухоты жывёлу, амаль штодня шукала яму падтрымку, каб не зьняверыцца. Дзядуля, якому на працягу некалькіх гадоў ніяк не ўдаецца ўладкаваць канфлікт зь сястрой аб падзеле бацькоўскага дому і зямлі вакол яго... Ён любіў гісторыю, быў агностыкам і ня верыў у Бога. Я таксама ня веру, што яго ўжо няма разам з намі”.
Аляксандар Шавель будзе пахаваны 23 лютага на Бярозаўскіх гарадзкіх могілках. У яго засталіся дачка Таня, сын Юра і чацьвёра ўнукаў.