Я выглянула ў акно. Адразу кінуўся ў вочы нейкі дзіўны каменьчык на бэтоннай пляцоўцы. Адкуль ён? Прыгледзелася… Божа, гэта ж птушаня! Меншае за вераб’я разы ў тры.
У яго кірунку ішлі дзьве курыцы, адна зь іх летась схапіла такое ж птушаня. Ледзь выратавала яго.
Куры былі зусім побач… Выскачыўшы на двор, я прагнала іх. Падышла да няцямлівага. Сядзіць. Хуценька вярнулася ў дом, узяла фотаапарат. Пасьпела зрабіць некалькі здымкаў перш чым ён, яшчэ зусім няўмела, то перабягаючы, то падлятаючы, схаваўся ў шыпшыньніку за плотам.
Са зьдзіўленьнем падумала: «Чаму я паглядзела ў акно менавіта ў гэтую хвіліну і адразу на яго?»
Вікторыя Грыніна
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
«100 словаў» — літаратурны праект, у якім удзельнічаюць чытачы сайту Свабоды. Меркаваньні, выказаныя ў гэтай рубрыцы, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
