Адгадайце кнігу паводле яе апошніх фразаў

Чорны мурашнік людзей з чырвонымі штандарамі, з грознымі напісамі рынуў па вуліцы. Далёка там плыла адчыненая труна зь нябожчыкам – на плячох у работнікаў, а сьледам гутаўся катафалк. Гукі маршу ўсё дужэлі і бальней хапалі за душу засмучона-паважным, наканованым.

І з той жа рашучасьцю адарвалася. Пайшла ад яго. Разумеючы ясна, што ідзе назаўсёды. Што ўсё скончылася. Ледзь пачаўшыся.

Уладзімер Караткевіч:

У небе стаялі сьветлыя слупы ад гарызонту да зэніту. Яны мяняліся месцамі, крайняя іхняя грань была зыркабарвяная, яна разгаралася і нагадвала пажар. А пасярэдзіне ўставалі белыя палосы і слупы. Рэдкае на такім поўдні і таму слабое, уставала над зямлёй паўночнае зьзяньне.

Пад чужымi нагамi пахрумствала вострае, насыпанае мiж шпалаў каменьне. Нехта высокi памаленьку iшоў палатном чыгункi: з рэйкi на рэйку перабягала жоўтае скупаватае сьвятло лiхтара. I раптам набегла на яе, засьляпiла вочы

Холадна было стаяць. Чайка выбраўся на дарогу і пайшоў, песьцячы ў думках гэты новы, з нічога ўзьніклы, плян. Ён ішоў, нікуды не сьпяшаючыся і нікога не баючыся. Ён быў вольны. Нарэшце нічый. І амаль шчасьлівы...

Моўчкі чакаючы ліфт, яны ледзь не ўзяліся за рукі, але паглядзелі адзін на аднаго — і перадумалі.

Усё астатняе дадасца — непазьбежна, як узыход сонца.

Калі можна, яшчэ каньяку, папрасіў я.

На ўскраiне Беластоку купiў Сьцяпан малюткую хацiну, от, пакоiк з куханькай. З дрывотняй ды акрайцам агароду. Сам сяк-так змайстраваў неабходную сабе мэблю й палiцы на кнiжкi, на ўсю сьцяну.