Між дзьвюма дарогамі — алея. Перайшоўшы першую дарогу, прастую да другога пераходу. Раптам бачу — вялізарны, з далонь, жучышча з аленевымі рагамі бяжыць да газону.
Не пасьпее — хто цяпер пад ногі глядзіць?
Бяру жука, падыходжу да газона і кідаю ўперад і ўгару. Але жук адлятаць ня хоча, падае у траву. Падымаю інсэкта, саджаю на дрэва. Жук чапляецца кіпцюрамі і, седзячы, водзіць вусамі. Раптам чую: «Дзякуй!»
Азіраюся — нікога, а ўжо час вуліцу пераходзіць. Перад сьвятлафорам стаіць аўто, за стырном — круглатвары цёмнавалосы мужчына з чорнымі вусамі, глядзіць ветліва:
— Дзякуй, добры чалавек, — махае рукою ды ад’яжджае…
І я разумею, што гэта быў сам Кароль Жукоў.
Уладзімер Бацуноў
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
