Сьвяткаваньне 7 лістапада падкрэсьлівае ўсю эклектычнасьць, «усёеднасьць» і супярэчлівасьць беларускай афіцыйнай ідэалёгіі.
Задумайцеся — самая антырэвалюцыйная на постсавецкай прасторы ўлада, мантра якой — стабільнасьць і парадак, адзначае гадавіну рэвалюцыі, якая ня толькі радыкальна зрынула ранейшы лад, але і фізычна пазьнішчала яго прыхільнікаў.
Улада, якая далдоніць пра незалежнасьць як найвышэйшую каштоўнасьць, адзначае гадавіну рэвалюцыі, якая адбылася зусім у іншай краіне — у краіне, якая сама ўжо даўно афіцыйна адмовілася ад гэтай даты.
У рэаліях сёньняшняй Беларусі прыхільнасьць да рэвалюцыйных сьвятаў — на самой справе прыкмета савецкага «традыцыяналізму» і «кансэрватызму». Пры гэтым, калі не зацыклівацца на нейкіх стэрэатыпах пра «саўковую» Беларусь — што рэальна засталося ў краіне ад савецкага ладу? Фактычна нічога — няма ўлады саветаў, няма адзінай партыі, памірае ў няроўнай барацьбе з рынкам сацыялістычная плянавая эканоміка.
Парадаксальным чынам сьвяткаваньне гадавіны рэвалюцыі для цяперашняй беларускай улады якраз азначае захаваньне стабільнасьці і старых каштоўнасьцяў. Штосьці як у позьнім СССР 70-х — 80-х, калі дзядкі з Палітбюро, не мяняючыся там дзесяцігодзьдзямі, сьпявалі бадзёрыя камсамольскія песьні.
Лукашэнка не зьбіраецца адмаўляцца ад гэтага сьвята, хоць і разумее, што тэма даўно «астыла» і не выклікае захапленьня ў грамадзянаў. «Час ідзе, і яго трэба было напоўніць нейкім іншым сэнсам», — заявіў ён днямі. Якім новым сэнсам? Які новы сэнс павінны будуць увапхнуць прапагандысты ў 7 лістапада? Перайначыць яго ў сьвята стабільнасьці і парадку? Вельмі верагодна.
Ці можа — назавуць яго сьвятам нараджэньня беларускай дзяржаўнасьці?
Урэшце, пра што гэта я? Беларуская незалежнасьць, як ведаюць чытачы газэты адміністрацыі прэзыдэнта «Беларусь сегодня», нарадзілася ў 1994 годзе, адразу пасьля абраньня першага прэзыдэнта Беларусі Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнкі. Ніяк не раней.
У такой «парадыгме» не зьдзіўлюся, калі і 7 лістапада афіцыйна будзе прызнана сьвятам стабільнасьці і парадку. Неяк жа выводзіць прапаганда, што савецкія вайскоўцы, вызваляючы Менск у 1944-м годзе, — аказваецца, змагаліся за незалежнасьць Беларусі. А рэвалюцыйныя матросы Санкт-Пецярбургу на самой справе марылі аб прэзыдэнцкай Беларусі зь яе нязьменным кіраўніком.
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
