«Мясцовыя хлопцы ў асноўным у калгас ішлі працаваць, нехта ў Менск ехаў, — успамінае Станіслаў Гамановіч. — Каб штораз іншае, то рэдка. У міліцыю мала хто ішоў, жаданьне такое ня ў кожнага было. Не сказаць, што гэта была вельмі прэстыжная праца. 120 рублёў у месяц. Я таксама думаў пасьля арміі электраманцёрам уладкавацца, па спэцыяльнасьці. Але стаў міліцыянэрам. Спадабалася мне, і ўсё. Не было такога, каб я марыў пра працу ў міліцыі. Не. Але неяк стаў і стаў. Тады праца ў міліцыі больш шанавалася, чым цяпер. Часы былі зусім іншыя, погляды ў людзей іншыя былі, больш сьціплыя. Такое тады было жыцьцё. Але мне падабалася ў міліцыі, хоць і заробак малы».

У 1986 годзе Станіслаў Гамановіч пераехаў у Рыгу да брата. Спачатку спыніўся ў яго на службовай кватэры, затым атрымаў пакой у міліцэйскім інтэрнаце. Пачаў служыць у міліцэйскім палку, які займаўся аховай дзяржаўных будынкаў. Праца, спартовыя спаборніцтвы, сумесны адпачынак. З прыкладна 700 чалавек у палку беларусамі былі толькі Гамановічы. Рэшта — з усяго СССР: з Украіны, Грузіі, Узбэкістану, Расеі. Браты камандавалі ўзводамі, кожны меў у падпарадкаваньні каля 35 чалавек. Праца нагадвала вайсковую службу з магчымасьцю пайсьці дадому пасьля дзяжурства і праходзіла больш-менш спакойна. Да студзеня 1991-га.

Рыга канца 80-х гадоў мінулага стагодзьдзя была ня самым спакойным месцам. У горадзе адна за адной ладзіліся вулічныя акцыі прыхільнікаў і праціўнікаў незалежнасьці. Шэсьці Народнага фронту зьмяняліся дэманстрацыямі пракрамлёўскага «Інтэрфронту». Пасьля штурму тэлевізійнай вежы ў Вільні Народны фронт Латвіі вырашыў дзейнічаць на апераджэньне. Цэнтар Рыгі перакрылі барыкадамі з грузавікоў, трамваяў і бэтонных пліт. Прыхільнікі незалежнасьці дзяжурылі пад дзяржаўнымі ўстановамі дзень і ноч — не хацелі дапусьціць, каб іх захапілі прасавецкія сілы.

«Я шмат пра што магу расказаць, — кажа Станіслаў Гамановіч. — Але цяпер ужо не хачу варушыць мінулае. Былі мітынгі, нас пасылалі туды пастаянна. Мы ж мусілі ахоўваць спакой і парадак. Міліцыянты з нашага палку пастаянна стаялі ў ачапленьні. Каб нічога ня здарылася такога. Нічыйго боку мы не прымалі, вядома. Нашай задачай быў парадак, і ўсё. А яны хай мітынгуюць сабе. Вядома, крычалі рознае ў наш адрас, усякае бывала. Але безь вялікіх канфліктаў. Што я буду падрабязнасьці расказваць, не хачу ў іх паглыбляцца. У нас у палку наконт гэтага (магчымай незалежнасьці Латвіі. — РС) канфліктаў ніякіх не было. Ні з латышамі, ні з кім. Усе проста рабілі сваю працу. Разважаць пра палітыку — гэта была ня наша справа. Наша справа — каб усё было ў парадку. А хто латыш, хто беларус, хто ўкраінец — мы сябе так не дзялілі».

16 студзеня ад кулі амапаўца загінуў адзін з ахоўнікаў барыкад на вуліцах Рыгі, шафёр Робэртс Мурніекс. Пасьля гэтага кіраўнік МУС Латвіі накіраваў у Маскву папярэджаньне, што па байцам АМАПу, якія наблізяцца да аб’ектаў МУС Латвіі, будзе адкрыты агонь на паражэньне. Праз два дні пасьля гэтага, увечары 20 студзеня, каля будынка МУС адбылася збройная сутычка. Хто пачаў страляць першым, дакладна не вядома дагэтуль. Сярод пяці чалавек, якія загінулі ў той вечар, быў і старшы лейтэнант міліцыі з-пад Докшыцаў, беларус Уладзімер Гамановіч.

«Вы мяне ўсё распытваеце, няўжо нічога нідзе не напісана? Тыя падзеі ў жывой трансьляцыі паказвалі, кожны можа паглядзець, калі хоча, — кажа Станіслаў. — Тое, што я ведаю, гэта я ведаю. Праўду ведаю толькі я, больш ніхто. А варушыць старое я не хачу, хай застаецца пры мне... У той вечар мы блякавалі ўсе пункты — Дом друку, тэлецэнтар, тэлевізійную вышку. Усё бралі пад ахову, быў загад Міністэрства ўнутраных спраў. А Ўладзімер... Так выйшла, што яму выпала на дзяжурства ісьці ў будынак міністэрства. У 21.30 усё здарылася прыкладна. Разам зь ім у міністэрстве было 12–13 байцоў. На пяць паверхаў вялікага будынка».

Сам Станіслаў Гамановіч у дзень сьмерці брата ахоўваў тэлевізійны цэнтар, яго дзяжурства скончылася за некалькі гадзін да абстрэлу будынка МУС. Пасьля дзяжурства ён прыехаў дадому адпачыць, аднак Станіслава паднялі па трывозе адразу, як пачалася страляніна ў цэнтры. Ён удзельнічаў у ачапленьні, зусім недалёка ад таго месца, дзе загінуў брат. Але пра сьмерць Уладзімера даведаўся не адразу.

«Пасьля зьняцьця ачапленьня будынка МУС нам загадалі заняць абарону ў распалажэньні нашага палку, — кажа Станіслаў Гамановіч. — І калі ў полк вярнуліся хлопцы, якія з братам былі каля МУС падчас абстрэлу, яго зь імі ўжо не было. Я пачаў шукаць, але ніхто не казаў, дзе Валодзя. Хто ж скажа. Там такі вэрхал быў, што не зразумець нічога было. Знайшоў я яго толькі пад раніцу. У моргу. Звычайны рыскі морг. „Гайлезэрс“ называўся. Далі мне братавы дакумэнты і сказалі, што можна забіраць».

Паводле афіцыйнай вэрсіі падзей, супрацоўнікі АМАПу пасьля пачатку перастрэлкі ўзялі будынак МУС штурмам. Уладзімер Гамановіч загінуў на пляцоўцы паміж 4 і 5 паверхамі. Куля трапіла яму ў шыю, адно зь нешматлікіх месцаў, якія не былі прыкрытыя бронекамізэлькай і каскай. Акрамя беларуса, у той вечар каля будынка Міністэрства ўнутраных спраў Латвіі загінуў яшчэ адзін міліцыянт — Сяргей Кананенка. А таксама школьнік Эдзі Рыекстыньш і тэлеапэратары Андрыс Слапіньш і Гвіда Звайгзнэ. Яшчэ восем чалавек атрымалі раненьні.

АМАПаўцы вярнуліся на сваю базу ўначы. Дзяжурства ля барыкадаў на вуліцах Рыгі працягвалася да 27 студзеня. Пасьля падзей 20–21 жніўня ў Маскве Рыскі АМАП тэрмінова пераправілі на базу пад Цюмень, агулам у Расею разам зь сем’ямі перабраліся 124 байцы. Некаторыя зь іх пазьней удзельнічалі ў падзеях у Прыднястроўі, Абхазіі і Босьніі.

Перад пераездам АМАПаўцы зьнішчылі ўсю дакумэнтацыю атраду. Суд па справе аб нападзе на будынак МУС Латвіі прайшоў толькі ў 1999 годзе. Дзесяць былых амапаўцаў былі асуджаныя на ўмоўныя тэрміны ад 1,5 да 4 гадоў пазбаўленьня волі. У 2004 годзе ўмоўныя тэрміны прысудзілі яшчэ дваім. Некаторых з удзельнікаў Рыскага АМАПу праваахоўныя органы Латвіі шукаюць дагэтуль.