Va ŭčorašnich «kałchazanaŭ», a siońniašnich mienčukoŭ, prajava bon tonu — źniavažyć čałavieka, jaki pryjechaŭ «z rehijonu». Asabliva toje zaŭvažajecca siarod kiroŭcaŭ. «Kudy preš!», «Čaho panajechała sa svajho kałchozu!», «Vali ŭ svoj muchasransk!» — takoje bieź nijakaj pryčyny moža pačuć uładalnik aŭto ŭsiaho tolki za toje, što numar na jaho mašynie skančajecca nie na siamiorku.
Uzrovień žyćcia i aŭtaparku ŭ Biełarusi pa-za Mienskam mała čym adroźnivajecca ad staličnaha. Tym nia mienš, ludzi z pravincyjnymi ličbami pachodžańnia na sercy zaŭziata nakidvajucca na ludziej ź ličbami na mašynach. Tyja pieršyja, pierajechaŭšy ŭ Miensk, nia stali haścinnymi haspadarami stalicy, nie adčuli siabie nacyjaj.
***
Šanoŭnyja čytačy, u hetaj rubrycy kožny z vas moža apublikavać svoj tekst, kali zaprapanuje cikavuju temu i ŭkładziecca ŭ 100 słovaŭ. Prysyłajcie svaje prapanovy na adras svaboda@rferl.org
