Самае першае маё пакаяннае слова было менавіта Яму. Ва ўніяцкай капліцы ў Верхнім горадзе. Ён выслухаў пра няшлюбнае жыцьцё, моўчкі паклаў руку на галаву для разграшэньня і дабраславіў далейшае наша з Арловым сужэнства. Устаць з каленяў не было сілаў. І ён ціха спытаўся, што яшчэ. Вось жа, вершы — пэўна, гардыня... Сьлёзы душылі — гэтаму няма дараваньня, падсьвядомае — ні ў чыёй уладзе. А Ён нечакана ўсклікнуў: «О, калі б я ўмеў складаць вершы!..» І стала лёгка. Цэлыя чвэрць стагодзьдзя.
Сёлета зноў цяжар лёг на душы непарушным каменем. Па тэлефоне не паспавядаесься. Паехаць у Лёндан не пасьпела. Каюся моўчкі. Айцу і Сыну, і Сьвятому Духу. Ягонаму Духу.
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
