Барысаў. Стадыён. Чарга. Перада мной АМАПавец даглядае інтэлігентнага выгляду ўкраінскага фаната. Расхлябаныя рухі, хамскі тон, зьдзеклівыя інтанацыі. Сабак дрэсіруюць, па-мойму, з большай павагай:
— Ручки подыми! Быстрее! Что стал! Повернись!
Украінец стаіць троху разгублена. Вядома, у чужой краіне Беларусь абурацца ня будзеш. Мне якраз баяцца можна менш. Я грамадзянка Беларусі, з працы ня звольняць, дый непаўналетняе дзіця дае «ахоўную грамату» ад «сутак». Таму ўмешваюся і раблю заўвагу, што працэдуру агляду можна праводзіць лагадней.
— А што я ня так раблю?! Не табе мяне вучыць! — вырачвае на мяне вочы шыракалобы АМАПавец.
— Як мінімум, зьмяніце тон і інтанацыі, — адказваю ветліва я.
У гэты момант украінец моўчкі працягвае мне руку ў знак падзякі. І тут увага амапаўцаў пераносіцца на мяне:
— Малышка, ну ты даеш! Я цябе ўсю ноч памятаць буду!
— Малышка ў вас дома! — адказваю я яму.
Далей мяне 10 хвілін абшуквае суровага выгляду жанчына з камэнтарамі гэтага ж амапаўца, і я ўрэшце праходжу на матч, спазьніўшыся на паўгадзіны ад стартавага сьвістка.
Мяне абураюць ня захады бясьпекі, яны павінны быць. Але чаму амапаўцаў вучаць разьбіваць цэглу галавой, а ня вучаць ветлівым словам і павазе да людзей? Я не прыйшла да яго ў хату і не была зь ім у блізкіх адносінах, але раптам цягам трох хвілін ён са мной на «ты» і «малышка».
У кожнай вайсковай часьці і міліцыі адказных за ідэалёгію ня менш, чым адказных за цэглу, якую там любяць разьбіваць аб галовы. Дык увялі б які спэцкурс — як працаваць і не хаміць, як выконваць службовыя абавязкі і не абражаць, як пільнаваць закон і не зьневажаць.
