«Беларусам я пачуўся ужо даўно. Асабліва гэта я адчуваў, калі служыў на Далёкім Усходзе. Там мы, беларусы, былі між сабою вельмі блізкія. Я да гэтага часу памятаю іх: гэта быў са Старых Дарог Клышынскі Станіслаў Станіслававіч, з Горадні Каржанеўскі Генрых Казіміравіч. Мы жылі як браты.
А як прыехаў у 1987 годзе з Далёкага Усходу ў Менск, пачаў зьбіраць усю беларускую літаратуру. Пачалі ж якраз выходзіць цікавыя кнігі. У мяне цяпер багатая бібліятэка.
Прыгадваю, як у школе настаўніца задала пісаць сачыненьне на расейскай мове на тэму «Славлю отечества, которое есть, но трижды, которое будет». Я тады думаў, якое ацечаства можа быць. А цяпер ведаю: гэта айчына, гэта Беларусь мая, дзе я жыву.
Для мяне 26 красавіка — гэта, па-першае, дзень нараджэньня маёй дачушкі. Нарадзілася яна ў Горадні, калі жонка яшчэ была студэнткай медінстытуту. І тады, 26 красавіка 1996 году, я ня думаў, што стаў героем ці нешта падобнае адчуваў. Проста ў той час я працаваў у выдавецтве «Беларуская Энцыкляпэдыя», якое месьцілася каля Акадэміі навук, дзе зьбіраліся ўдзельнікі акцыі. І хочаш-ня хочаш, ты мусіў ісьці з працы па гэтай вуліцы і павінен быў стаць удзельнікам «Чарнобыльскага шляху».
Ішоў з усімі, а як мініфэстанты перакулілі машыны, якімі міліцыянты перагарадзілі праспэкт каля крамы «Лянок», я абмінуў гэтыя машыны і заслону міліцэйскую і, як многія іншыя, апынуўся на другім баку. І тут убачыў, што міліцыянэр у касцы прычапіўся да жанчыны, пачаў яе тузаць. Я заступіўся за гэтую жанчыну. Схапіўся зь міліцыянтам за грудкі ды кажу яму: «Што робіш, як можаш да жанчыны прыставаць?» Я наогул за людзей заўсёды заступаюся, у нас у сям’і зазвычаена памагаць людзям. Гэта самы галоўны прынцып нашай сям’і. Потым як скасіў вочы назад, то ўбачыў, што да мяне бяжыць іншы міліцыянэр з дубінкай. Што мне было рабіць, уцякаць? Паспрабаваў, але ён мяне дагнаў і ляснуў па галаве дубінкай.
Адразу я не адчуў, што галава разьбітая, потым намацаў штосьці такое цёплае, пагладзіў рукой і паглядзеў на яе — чырвоная ўся. Тут жанчыны падышлі, кажуць, давай завяжам рану. Спачатку адмовіўся, Але потым жанчыны настаялі на сваім і завязалі.
Маніфэстацыя пайшла наперад. Калі цырка была новая міліцэйская загарода. Там я скінуў пінжак, кашулю, узьняў яе і паказаў міліцыянтам. Кажу ім, што я палкоўнік у запасе, вы мне галаву разьбілі. За што? Хіба я вас чапаў? Ці на вас камянямі кідаў? Як гэта можна так?
Вось тады ўсё і пайшло ў мяне.
І на Дзень Волі хаджу. І 19 сьнежня 2010-га быў на Плошчы. Цікава мне ўсё бачыць гэта. І добрае, і дрэннае бачу на гэтых акцыях.
Чаму я хаджу на гэтыя акцыі? Трэба заўсёды быць чалавекам. Беларусам трэба быць і любіць гэтую краіну.
А кашуля акрываўленая будзе ў мяне, пакуль я буду жывы. Я яе хаваю, каб мае дзеці, унукі, калі будуць, бачылі, што рабіў іхні бацька і дзед, дзе ён быў, на якіх скрыжалях жыцьця свайго.
Беларусь павінна жыць! Такі мой тэзіс».
А як прыехаў у 1987 годзе з Далёкага Усходу ў Менск, пачаў зьбіраць усю беларускую літаратуру. Пачалі ж якраз выходзіць цікавыя кнігі. У мяне цяпер багатая бібліятэка.
Прыгадваю, як у школе настаўніца задала пісаць сачыненьне на расейскай мове на тэму «Славлю отечества, которое есть, но трижды, которое будет». Я тады думаў, якое ацечаства можа быць. А цяпер ведаю: гэта айчына, гэта Беларусь мая, дзе я жыву.
Для мяне 26 красавіка — гэта, па-першае, дзень нараджэньня маёй дачушкі. Нарадзілася яна ў Горадні, калі жонка яшчэ была студэнткай медінстытуту. І тады, 26 красавіка 1996 году, я ня думаў, што стаў героем ці нешта падобнае адчуваў. Проста ў той час я працаваў у выдавецтве «Беларуская Энцыкляпэдыя», якое месьцілася каля Акадэміі навук, дзе зьбіраліся ўдзельнікі акцыі. І хочаш-ня хочаш, ты мусіў ісьці з працы па гэтай вуліцы і павінен быў стаць удзельнікам «Чарнобыльскага шляху».
Ішоў з усімі, а як мініфэстанты перакулілі машыны, якімі міліцыянты перагарадзілі праспэкт каля крамы «Лянок», я абмінуў гэтыя машыны і заслону міліцэйскую і, як многія іншыя, апынуўся на другім баку. І тут убачыў, што міліцыянэр у касцы прычапіўся да жанчыны, пачаў яе тузаць. Я заступіўся за гэтую жанчыну. Схапіўся зь міліцыянтам за грудкі ды кажу яму: «Што робіш, як можаш да жанчыны прыставаць?» Я наогул за людзей заўсёды заступаюся, у нас у сям’і зазвычаена памагаць людзям. Гэта самы галоўны прынцып нашай сям’і. Потым як скасіў вочы назад, то ўбачыў, што да мяне бяжыць іншы міліцыянэр з дубінкай. Што мне было рабіць, уцякаць? Паспрабаваў, але ён мяне дагнаў і ляснуў па галаве дубінкай.
Адразу я не адчуў, што галава разьбітая, потым намацаў штосьці такое цёплае, пагладзіў рукой і паглядзеў на яе — чырвоная ўся. Тут жанчыны падышлі, кажуць, давай завяжам рану. Спачатку адмовіўся, Але потым жанчыны настаялі на сваім і завязалі.
Чаму я хаджу на гэтыя акцыі? Трэба заўсёды быць чалавекам. Беларусам трэба быць і любіць гэтую краіну.
Маніфэстацыя пайшла наперад. Калі цырка была новая міліцэйская загарода. Там я скінуў пінжак, кашулю, узьняў яе і паказаў міліцыянтам. Кажу ім, што я палкоўнік у запасе, вы мне галаву разьбілі. За што? Хіба я вас чапаў? Ці на вас камянямі кідаў? Як гэта можна так?
Вось тады ўсё і пайшло ў мяне.
І на Дзень Волі хаджу. І 19 сьнежня 2010-га быў на Плошчы. Цікава мне ўсё бачыць гэта. І добрае, і дрэннае бачу на гэтых акцыях.
Чаму я хаджу на гэтыя акцыі? Трэба заўсёды быць чалавекам. Беларусам трэба быць і любіць гэтую краіну.
А кашуля акрываўленая будзе ў мяне, пакуль я буду жывы. Я яе хаваю, каб мае дзеці, унукі, калі будуць, бачылі, што рабіў іхні бацька і дзед, дзе ён быў, на якіх скрыжалях жыцьця свайго.
Беларусь павінна жыць! Такі мой тэзіс».
