Бадай што не нейкі адзін момант, а год ці нават два памятаюцца мне наймацней.
Гэта мае першыя два гады пасьля прыезду ў Ню-Ёрк: 1995-96 гады.
Ню-Ёрк мяне тады агаломшыў. Вялізны, высачэзны, багаты. Вельмі непрыступны.
Дагэтуль я думала, што да ўсяго збольшага падрыхтаваная. Першая рэакцыя
была – схавацца і абараніцца.
Людзей як мурашоў. Усе кудысьці сьпяшаюцца, ніхто, натуральна, цябе
не заўважае, не пазнае. Гэткі стан культурнай і сацыяльнай бязважкасьці.
Мая абарончая рэакцыя змушала мяне заўважаць і нават шукаць найгоршае.
Я скажу вам, што гэта ня так і цяжка ў Ню-Ёрку: брудныя вуліцы, бяздомныя
ў сьмярдзючым мэтро, танныя рэстараны МакДональдз. Жанчыны ў прыгожых касьцюмах
і красоўках. Злачыннасьць, мяшанка моваў і народаў і шмат чаго іншага.
Адным словам, такі наш традыцыйны прысуд: бездухоўнасьць і бескультурнасьць
Амэрыкі. Так мне хацелася думаць. А потым гэта неяк адышло, страх адышоў,
зайздрасьць адышла, непрыняцьце чужога посьпеху адышло, непрыняцьце сваёй
абмежаванасьці адышло. І замест гэтага зьявілася цікаўнасьць. Як амэрыканцы
кажуць - “challenge” – выклік самой сабе паглядзець на рэчы іначай.
Я тут не зьбіраюся пераконваць каго-небудзь любіць ці не любіць Ню-Ёрк.
Для гэтага Ню-Ёрк трэба ведаць. Для гэтага трэба ведаць…Прынамсі цікавіцца
культурным і духоўным жыцьцём Захаду, не адмаўляючы яго ў прынцыпе. Але
для мяне тыя першыя год ці два былі выпадковым вялікім падарункам.
Зараз у Ню-Ёрку жыве Славамір Адамовіч. Часова, вядома. Думаю, Славаміравы
ўспаміны пра тутэйшых беларусаў, Ню-Ёрк і Амэрыку у цэлым будуць трохі
іранічнымі і высакамернымі: бездухоўнасьць і гэтак далей. Але не гэтае
важна. Гэта ягоныя права і справа.
Я думаю, што не гэта важна. Я думаю, што кожны, хто сюды прыязджае,
мае шанец бачыць рэчы на свае вочы. Бачыць і судзіць, як сабе хоча. Вось
гэтая свабода, якую песьцяць і людзі, і нават дзяржава тут, я думаю, найбольш
важная. І гэтаму ў Амэрыцы я шчыра зайздрошчу.
Алеся Сёмуха
Самае папулярнае
1