Маім настаўнікам, маім калегам па архэалягічных раскопках у Віцебску быў
славуты дасьледчык беларускіх замкаў Міхась Ткачоў. Але самае галоўнае
– гэта быў мой самы лепшы сябра, і, як гэта бывае паміж сябрамі, ён іншым
разам расказваў пра сябе вясёлыя гісторыі. Вось адна з іх…
У свой час працаваў Міхась Аляксандравіч у Гарадзенскім унівэрсітэце.
Вылучаўся ён сярод астатніх выкладчыкаў ня толькі магутнай постацьцю, але
і глыбокім зьместам, разнастайнасьцю інтарэсаў, неардынарнасьцю думак…
І, натуральна, выклікаў цікаўнасьць у моладзі, захапленьне ў студэнтак.
Аднойчы на выпускной вечарыне адна са студэнтак запрасіла Міхася Аляксандравіча
на белы танец. Трэба сказаць, што танчыў ён адмыслова. Вось танчаць яны,
танчаць, а студэнтка ўсё хоча выклікаць у яго больш увагі да сябе – стараецца
і так, і гэтак, а ён – як той юнак зь верша Аркадзя Куляшова. А танчылі
яны пад песьню Алы Пугачовай, дзе ёсьць такія словы: “А ты такой холодный,
как айсберг в океане…” Нарэшце, студэнтка ня вытрымала і будзе казаць:
-Вы прама, як той айсберг у акіяне.
- Дзетка, не кажы так, – гаворыць Міхась Аляксандравіч, – а то я растаю.
- Ну і раставайце сабе, – гаворыць млявым голасам дзяўчына.
- Калі я растаю, – працягвае дзядзька Міхась, – дык затаплю ўсю гэтую
залю!
Вось такі вясёлы чалавек быў Міхась Ткачоў.
Лявон Калядзінскі, Менск
Самае папулярнае
1