Напад, выкраданьне, таемны суд і таемная адпраўка на Акрэсьціна адказнага сакратара БХД Дзяніса Садоўскага 28 жніўня – толькі адзін з эпізодаў беларускага палітычнага жыцьця.
Толькі хацелася б нагадаць вядомаму "судзьдзі" Фрунзенскага суду Дзьмітрыю Лукашэвічу, які даводзіў да гістэрыкі маладую жанчыну з грудным дзіцём на руках, нахабна ігнаруючы яе простае пытаньне: "Што сталася з маім мужам?", а таксама вядомаму кіраўніку РУУС Гайдукевічу і дзяжурным міліцыянтам у Фрунзенскім РАУС, што заява пра незаконнае выкраданьне і зьнікненьне Дзяніса застаецца ў сіле, што хлусьня і адмова выдаваць інфармацыю сваякам пра месца знаходжаньні тых, каго гвалтоўна ўтрымліваюць, таемныя суды і беспадстаўныя прысуды – злачынства.
Такім чынам, асноўны электарат, зь якім даводзілася кантактаваць актывістам кампаніі байкоту за апошні тыдзень, – прадстаўнікі сілавых структур, судзьдзі, сябры выбарчых камісій. Паводле некаторых палітолягаў – гэта менавіта тая частка беларускага грамадзтва, якая стане асновай для будучых палітычных зьменаў.
Пераважная большасьць зь іх – супраць Лукашэнкі. У прыватных размовах "супраць" выказваюцца «вэртыкальшчыкі» і сябры ўчастковых камісій, міліцыянты і судзьдзі, кіраўнікі прадпрыемстваў і дзяржаўныя службоўцы.
Яны ўсе – супраць. І пры гэтым, як па камандзе "фас", гатовыя зьбіваць, хапаць, "судзіць", рэпрэсаваць. Што прымушае іх выконваць гэтую каманду – тэма для развагаў псыхолягаў. Відавочна адно: гэтая сыстэма пачала вельмі нагадваць маскоўскую "апрычніну". Увесь гэты моцны "спэцназ" праявіў сваю здольнасьць толькі ў адным – у змаганьні з уласным бяззбройным народам. Пры першым жа моцным ворагу звонку краіны – Расея то будзе ці краіна Х, – пабягуць гэтыя абаронцы рэжыму, як некалі апрычнікі маскоўскіх тыранаў, як тараканы ў розныя бакі, кідаючы і зброю, і сваіх гаспадароў. Сёньня, відавочна, выконваюць загады яны толькі з прычыны ўласнай гніласьці, што дазваляе ламаць лёсы іншых людзей, і з прычыны ўласнага страху перад тым, хто аддае загады. Гэта сапраўдная дэградацыя дзяржавы і нацыі, дэзарыентацыя і разбурэньне нацыянальнай ідэі, што ня можа не прывесьці ў будучыні да зьнікненьня дзяржавы.
Супрацьдзеяньнем гэтаму працэсу магла б стаць кансалідацыя нацыі на глебе іншых каштоўнасьцяў, далучэньне да супольнай барацьбы супраць рэжыму.
Пасьля падзеяў апошніх тыдняў для ўсіх відавочна: байкот – адзінае, чаго баіцца ўлада. Ад прапанаванай некаторымі апазыцыянэрамі "гульні ў дэмакратыю" ўлада адмовілася. Зразумелым і лягічным было б далучэньне ўсіх апазыцыйных сілаў да кампаніі байкоту.
Але ўдзельнікі выбараў ад апазыцыі распрацавалі новую стратэгію. На іх думку, пасьля правалу ідэі будаўніцтва камунізму ў адной асобна ўзятай краіне актуальнай стала ідэя правядзеньня байкоту (https://blog.belaruspartisan.org:1443/politic/217892/)
у адной асобна ўзятай акрузе... :))
Напрыканцы прывяду адзін з апошніх перад арыштам допісаў Дзяніса Садоўскага ў Фэйсбуку і камэнтары пад ім.
Дзяніс Садоўскі (адказны сакратар БХД):
Я спадзяюся, што тыя, каго не зарэгістравалі (Мілінкевіч, Пашкевіч і іншыя), у знак пратэсту супраць свайго зьняцьця заклічуць людзей БАЙКАТАВАЦЬ "выбары"! Ці ўсё роўна будуць заклікаць прыходзіць на ўчасткі?
…
Юрый Меляшкевіч (прадстаўнік А. Мілінкевіча): Яны пойдуць у кампанію тых кандыдатаў, якія маюць шансы на перамогу і будуць пераконваць людзей падтрымліваць перамены. А з байкотам можна ісьці ў басэйн.
Tacciana Usinowicz: Юрый, ты хоць сам верыш у гэты брэд пра "кандыдатаў, якія маюць шансы на перамогу"?
…
Нагадваю яшчэ раз: усе тыя палітычныя дзеячы, што бяруць удзел у кампаніі і не заклікаюць грамадзян краіны да адмовы ад галасаваньня, – фактычна праводзяць кампанію мабілізацыі. Іх дзеяньні наўпрост пярэчаць мэтам байкоту. "Удзельнікі" дапамагаюць рэжыму мабілізаваць электарат на "выбары". Ня так істотна, ці будуць пасьля такія кандыдаты здымацца, частку працы ў дапамогу ўладам яны зробяць – забясьпечаць яўку.
Толькі хацелася б нагадаць вядомаму "судзьдзі" Фрунзенскага суду Дзьмітрыю Лукашэвічу, які даводзіў да гістэрыкі маладую жанчыну з грудным дзіцём на руках, нахабна ігнаруючы яе простае пытаньне: "Што сталася з маім мужам?", а таксама вядомаму кіраўніку РУУС Гайдукевічу і дзяжурным міліцыянтам у Фрунзенскім РАУС, што заява пра незаконнае выкраданьне і зьнікненьне Дзяніса застаецца ў сіле, што хлусьня і адмова выдаваць інфармацыю сваякам пра месца знаходжаньні тых, каго гвалтоўна ўтрымліваюць, таемныя суды і беспадстаўныя прысуды – злачынства.
Такім чынам, асноўны электарат, зь якім даводзілася кантактаваць актывістам кампаніі байкоту за апошні тыдзень, – прадстаўнікі сілавых структур, судзьдзі, сябры выбарчых камісій. Паводле некаторых палітолягаў – гэта менавіта тая частка беларускага грамадзтва, якая стане асновай для будучых палітычных зьменаў.
Пераважная большасьць зь іх – супраць Лукашэнкі. У прыватных размовах "супраць" выказваюцца «вэртыкальшчыкі» і сябры ўчастковых камісій, міліцыянты і судзьдзі, кіраўнікі прадпрыемстваў і дзяржаўныя службоўцы.
Яны ўсе – супраць. І пры гэтым, як па камандзе "фас", гатовыя зьбіваць, хапаць, "судзіць", рэпрэсаваць. Што прымушае іх выконваць гэтую каманду – тэма для развагаў псыхолягаў. Відавочна адно: гэтая сыстэма пачала вельмі нагадваць маскоўскую "апрычніну". Увесь гэты моцны "спэцназ" праявіў сваю здольнасьць толькі ў адным – у змаганьні з уласным бяззбройным народам. Пры першым жа моцным ворагу звонку краіны – Расея то будзе ці краіна Х, – пабягуць гэтыя абаронцы рэжыму, як некалі апрычнікі маскоўскіх тыранаў, як тараканы ў розныя бакі, кідаючы і зброю, і сваіх гаспадароў. Сёньня, відавочна, выконваюць загады яны толькі з прычыны ўласнай гніласьці, што дазваляе ламаць лёсы іншых людзей, і з прычыны ўласнага страху перад тым, хто аддае загады. Гэта сапраўдная дэградацыя дзяржавы і нацыі, дэзарыентацыя і разбурэньне нацыянальнай ідэі, што ня можа не прывесьці ў будучыні да зьнікненьня дзяржавы.
Супрацьдзеяньнем гэтаму працэсу магла б стаць кансалідацыя нацыі на глебе іншых каштоўнасьцяў, далучэньне да супольнай барацьбы супраць рэжыму.
Пасьля падзеяў апошніх тыдняў для ўсіх відавочна: байкот – адзінае, чаго баіцца ўлада. Ад прапанаванай некаторымі апазыцыянэрамі "гульні ў дэмакратыю" ўлада адмовілася. Зразумелым і лягічным было б далучэньне ўсіх апазыцыйных сілаў да кампаніі байкоту.
Але ўдзельнікі выбараў ад апазыцыі распрацавалі новую стратэгію. На іх думку, пасьля правалу ідэі будаўніцтва камунізму ў адной асобна ўзятай краіне актуальнай стала ідэя правядзеньня байкоту (https://blog.belaruspartisan.org:1443/politic/217892/)
у адной асобна ўзятай акрузе... :))
Напрыканцы прывяду адзін з апошніх перад арыштам допісаў Дзяніса Садоўскага ў Фэйсбуку і камэнтары пад ім.
Дзяніс Садоўскі (адказны сакратар БХД):
Я спадзяюся, што тыя, каго не зарэгістравалі (Мілінкевіч, Пашкевіч і іншыя), у знак пратэсту супраць свайго зьняцьця заклічуць людзей БАЙКАТАВАЦЬ "выбары"! Ці ўсё роўна будуць заклікаць прыходзіць на ўчасткі?
…
Юрый Меляшкевіч (прадстаўнік А. Мілінкевіча): Яны пойдуць у кампанію тых кандыдатаў, якія маюць шансы на перамогу і будуць пераконваць людзей падтрымліваць перамены. А з байкотам можна ісьці ў басэйн.
Tacciana Usinowicz: Юрый, ты хоць сам верыш у гэты брэд пра "кандыдатаў, якія маюць шансы на перамогу"?
…
Нагадваю яшчэ раз: усе тыя палітычныя дзеячы, што бяруць удзел у кампаніі і не заклікаюць грамадзян краіны да адмовы ад галасаваньня, – фактычна праводзяць кампанію мабілізацыі. Іх дзеяньні наўпрост пярэчаць мэтам байкоту. "Удзельнікі" дапамагаюць рэжыму мабілізаваць электарат на "выбары". Ня так істотна, ці будуць пасьля такія кандыдаты здымацца, частку працы ў дапамогу ўладам яны зробяць – забясьпечаць яўку.
