«Тое, што зрабіў Лукашэнка ў адказ на „плюшавы дэсант“, гэта нават не звальненьне двух-трох генэралаў, ня месячны шум вакол гэтага. Вынік гэтаму — высылка Стэфана Эрыксана, адзінага з амбасадараў, які ўсім сэрцам, усёй душой перажываў за тое, што робіцца ў Беларусі.
Ён, дарэчы, вельмі ашчадна ставіўся як да апазыцыйнага боку, так і да кіраўнічага боку, да тых людзей, якія там не па сваёй волі робяць тыя злачынствы, якія робяць.
Гэта, па сутнасьці, прыклад амбасадара, які сёньня патрэбны Беларусі. Як яе народу, так і яе кіраўніцтву. Але аказалася, што ён не патрэбны. І гэта стала дэманстрацыяй сутнасьці гэтага рэжыму.
Я лічу гэта неверагодна нізкім дзеяньнем з боку Лукашэнкі, з боку яго рэжыму».
Ён, дарэчы, вельмі ашчадна ставіўся як да апазыцыйнага боку, так і да кіраўнічага боку, да тых людзей, якія там не па сваёй волі робяць тыя злачынствы, якія робяць.
Гэта, па сутнасьці, прыклад амбасадара, які сёньня патрэбны Беларусі. Як яе народу, так і яе кіраўніцтву. Але аказалася, што ён не патрэбны. І гэта стала дэманстрацыяй сутнасьці гэтага рэжыму.
Я лічу гэта неверагодна нізкім дзеяньнем з боку Лукашэнкі, з боку яго рэжыму».
